فرشاد پرهام نیا؛ فاطمه نوشین فرد؛ نجلا حریری؛ صدیقه محمداسماعیل
چکیده
هدف: هدف این پژوهش بررسی نقش عوامل فردی و سبک رهبری بر ارتباطات علمی اعضای هیأت علمی دانشگاههای ایران با استفاده از روش ترکیبی بود.
روششناسی: پژوهش حاضر به روش پژوهش، ترکیبی از نوع طرح متوالی– تبیینی- پیگیری تبیینها انجام شد. جامعه آماری، شامل اعضای هیأت علمی دانشگاههای مراکز استان‌ها بود که با استفاده از جدول کرجسی و ...
بیشتر
هدف: هدف این پژوهش بررسی نقش عوامل فردی و سبک رهبری بر ارتباطات علمی اعضای هیأت علمی دانشگاههای ایران با استفاده از روش ترکیبی بود.
روششناسی: پژوهش حاضر به روش پژوهش، ترکیبی از نوع طرح متوالی– تبیینی- پیگیری تبیینها انجام شد. جامعه آماری، شامل اعضای هیأت علمی دانشگاههای مراکز استان‌ها بود که با استفاده از جدول کرجسی و مورگان و به روش نمونهگیری طبقه‌ای متناسب پس از غربالگری پرسشنامه‌ها تعداد 378 نفر به عنوان حجم نمونه مشخص گردید. گردآوری دادهها، از طریق پرسشنامه محقق ساخته، انجام شد. جامعه آماری بخش کیفی شامل 16 عضو هیأت علمی با مرتبه استادیار به بالا که به صورت هدفمند انتخاب شدند. گردآوری اطلاعات بخش کیفی بر اساس روش مصاحبه‌ی نیمه ساختار یافته صورت گرفت. به منظور تحلیل داده‌های بخش کمی از رگرسیون چندگانه و در بخش کیفی از شیوه تحلیل محتوا با رویکرد قیاسی مقولهها استفاده شد. اولویت‌بندی (وزن‌دهی) بر بخش کیفی انجام شد.
یافتهها: نتایج بخش کمی نشان داد عوامل فردی شامل ویژگیهای شخصیتی، سبکشناختی و تضاد سازمانی، و سبک رهبری توانستند واریانس ارتباطات علمی را به صورت معناداری تبیین کنند. نتایج بخش کیفی علاوه بر تأیید برونداد بخش کمی، مقولهها و عوامل فرعی مؤثر ویژگیهای شخصیتی با 56 کد اولیه و 9 عامل، ویژگیهای سبکشناختی با 64 کد اولیه و 8 عامل، تضاد سازمانی با 54 کد اولیه و 8 عامل و در پایان سبک رهبری با 61 کد اولیه و 8 عامل بدست آمد.
نتیجهگیری: برای پیادهسازی ارتباطات علمی موثر در کشور میبایست جوانب مختلف آن شناسایی گردد و به منظور رسیدن به یک ارتباطات علمی پایدار، نیاز است برنامه راهبردی مناسبی در سطح کشور تدوین شود.
